Enige zelfspot en humor

Sinds mijn CVA (beroerte) (4 keer),  schrijf ik alle verdriet met plezier van mij af. Eerlijk en grof soms, maar gelardeerd met zelfspot en humor.
Voor 'Hersenletsel-uitleg' heb ik drie blogs uitgekozen die op deze pagina staan.

Het begint met 1- 1- 2

11 mei 2018, 19.30 uur…
Lekker op pad met de hondjes naar de uiterwaarden voor ’n laatste ronde van een zomerse dag. Al rijdend moet ik even de bril afzetten om ’n vlekje weg te werken, maar ’t vlekje wil niet weg. Wat gek… het zit op m’n ogen.

 

Vreemd gevoel in mijn lijf zegt dat er meer aan de hand is, dus hup de auto aan de kant. “Wat doe je lieverd?”…, want zo noemt ”ze” me nog steeds…

“Nou eigenlijk voel ik me helemaal niet lekker schat”. Op hetzelfde moment lijk ik op ’n “puppet on a string”, want, totaal ongecontroleerd beginnen mijn linkerarm en linkerbeen uiterst vreemd op en neer te bewegen… Het is onmogelijk dit piasgedrag tegen te houden, dus in de lach schieten laten we maar even achterwege…

 

Ik voel me (en doe ook) vreemd genoeg om maar eens ’n hulplijntje in te zetten en mijn vrouw kiest deze keer voor het spreekwoordelijke rekensommetje: 1 + 1 = 2.

Mijn poging uit de auto te stappen, loopt al snel op niets uit en luide sirenes laten inmiddels weten dat het contact met mijn lief de moeite waard was gebleken even bij ons langs te komen.

 

Nou weet ik me niet echt meer alles te herinneren, maar de meneer in een indrukwekkend fel geel pak zette me klem tussen deur en auto om mijn eventuele vluchtpoging in de kiem te smoren…. Een volle minuut later lag ik gekneveld op een brancard en reden we gillend weg…. Ik kreeg niet eens meer de tijd mijn voorkeur voor ’n helikoptervlucht te bespreken.

Onderweg kreeg ik de nodige uitleg over mijn vreemde gedrag, maar mijn aandacht was meer bij de sirenes, die blijkbaar met ons meereden, dan bij de medische encyclopedie waarmee ik bedreigd werd.

“Ziekenhuis…eindpunt” leek er gezegd te worden en ik schrok me kapot…. Maar per direct stonden er zo’n twaalf sussende apostelen om mij heen om het me compleet naar de zin te maken die avond…

 

Ik moet zeggen dat ik wel eens leukere uitjes heb meegemaakt, want ik ben aardig beroerd geworden. Bovendien bleek mijn linkerhelft niet meer met zijn rechterhelft verbonden te willen blijven. Ik dacht nog even aan de slappe lach, maar daarvoor miste ik in elk geval de aanleiding. En daar word je trouwens ook niet misselijk van.

 

“CVA meneer…” Wauw dat leek me wel wat… Nog nooit gehad, dus weet ik veel, maar uitleg volgde. Buiten het feit dat ik te ziek was om te praten werd ik er toch wel stil van… Nou ja even dan…

Ik kwam ’s nachts bij op een moment dat er iets moois over me heen gebogen stond. Clivia, dacht ik… maar nee die tv-serie was al lang van de buis. Bovendien zag ik allemaal elektronica om me heen, dus ik wist dat een robot de besturing van mijn doen en laten had overgenomen.

 

…pufmik met zweetkaas…

Mijn lief en ik huilden naar elkaar en zagen in onze ogen dat er mogelijk iets goed mis was. Direct begrepen we ook dat thuis andijviestamp eten er voor de eerste maanden even niet meer in zat.
Maar goed, in een ziekenhuis is toch altijd wel wat pufmik met zweetkaas te verwachten, dus ‘n hongerwinter zou me wel bespaard blijven, dacht ik zo.

 

Na een paar dagen met te gekke gebeurtenissen en allemaal mensen die me wakker hielden met prikken, meten, voelen, praten en door apparaten schuiven, moest ik naar een goedkopere kamer van hotel “de witte jas”.

 

Er kwam een programma op gang van mensen die je dwingen je bed te verlaten, bijna elk onderdeel van je lijf, zonder kruipolie, in beweging proberen te krijgen en je vertellen dat je binnenkort naar een groot fitnesscentrum mag waar je met de nodige “anabolen” in een paar maanden tijd wordt klaargestoomd voor op z’n minst de Paralympics.

 

Nou ja, ik heb m’n best gedaan en voor mezelf een hoop gewonnen, al zat er geen goud bij… Hard gewerkt, het nodige beleefd en in elk geval een niveau bereikt dat ik weer thuis met mijn schatje in een bed kan liggen, zonder overigens enige garantie op meer dan dat…

 

Inmiddels heb ik een leuk takenpakket waar ik de dagen redelijk mee kan vullen en hoewel ik m’n allesie danig voor de voeten loop, helpt ze me met wat dingen waar mijn motoriek me bij in de steek laat.

 

Tot slot, heb ik toestemming van fysio- en ergopeuten om de halve dag op bed te liggen dus droom ik er, in de herfst van mijn leven, uren lang van toch nog slapend rijk te worden.

einde blog 1

Paralympics

Door de officiële ingebruikname van mijn CVA lijk ik zowel lichamelijk als geestelijk ‘n dreun van 8.9 op de schaal van Richter te hebben gehad. Dus ik voel me wel wat geshaket...

Best apart hoor al zal ik de rest van mijn leven het nodige moeten doen om er aan te wennen.... Nou zal dat echt geen eeuwigheid meer duren maar elk jaartje telt nu wel natuurlijk.

 

Dat is weliswaar mooi pech maar tegelijk ook wel een zware strijd om dit het hoofd te kunnen bieden. Nou ja daar gaan we dan toch voor... niet dan?

Als ervaringsdeskundige (ja je kunt maar ergens goed in zijn) kan ik zeggen dat echt alles, wat mijn prachtige lichaam en hoogwaardige geest voorheen op de automatische piloot deden, nu stipje voor stipje weer moet worden opgepakt...

Inclusief ook al die ingewikkelde denkprocessen, gevoelens en snel wisselende emoticons...

 

Geloof me: dat zijn olympische prestaties... (nou ja paralympisch dan)

Emotioneel gezien is het soms zelfs om de moord te stikken in m’n eigen beperkingen. Ik heb m’n handen so wie so al meer dan vol aan wat ik met moeite nog wel kan, en graag doe hoor. Maar daar tegenover een geest vol, aan wat ik nooit meer kan... En dat is gek makend.

Meer dan eens sta ik op ontploffen door frustratie, ja 't pinnetje is er al haast uit hoor.

 

Door de dag heen loop ik van alles weg te drukken, paniekjes te overwinnen, woede aanvalletjes in de kiem te smoren en mezelf te regisseren om nog ‘n beetje mee te kunnen in het leven. Dat doe ik voornamelijk voor mezelf maar zeker ook om mijn lief te ontzien, die heeft het ook zwaar.

 

Wat ik vroeger aan probleempjes, conflictjes en andere tjes tegen kwam pakte ik aan en wist het op te lossen of ging het lekker uit de weg. Nu kan ik dat simpelweg niet meer.

Dat is niet zelden dubbel #$%^& (censuur)* omdat ik zo graag m’n partner wil ondersteunen en dat kan ik niet meer...

 

Wil ik alles nog wel is het gevoel wat af en toe in me opbruist....

JA, zegt mijn lief, samen met de hondjes...

einde blog 2

Hier ben ik voor het eerst weer met de honden. (net uit de Maartenskliniek) Ik meende ff stok te kunnen gooien voor de honden🙈🤓

einde blog 2

Blog 3

Spasme

Joost heette hij, bij toeval ben ik in contact met hem gekomen toen ik als piloot (zweefvliegerij) een dagje "gehandicapten" ging rondvliegen, voor een organisatie. 

Echt waar, Joost was zo spastisch als een staketsel. Er was amper iets wat normaal aan hem bewoog.

Eh, wacht nou even met mij uitschelden of stenigen want het verhaal wordt toch nog wel ff wat anders.

Want zo spastisch als ie was, zo vrolijk ging ie de hele dag uit zijn dak. Zelfs tijdens het vliegen, haalde hij alles uit de kast om lol te trappen, spiraalduiken, loopings, onderste boven vliegen, hij ging helemaal los. En het was dan ook niet vreemd dat we bevriend raakten.

Dikke vriendschap en met regelmaat nodigde ik hem uit voor het vliegen, en dan op mijn kosten. Zich met de trein verplaatsen in die toestand en in een rolstoel bleek niet zelden een hel voor hem. Hij deed het heel dapper wel, maar hem ophalen gaf me toch een beter gevoel.

Uit z'n plaat ging 'ie als ie me zag. Zelfspot en humor dwarrelde over het vliegterrein, als ik in zijn rolstoel ging zitten en hij mij rondkreupelde door dat stuk weiland. Ziek van het lachen konden we worden.

 

Nou door de tijd heen stopte ik met vliegen, ging verhuizen en kreeg zelf wat problemen met mijn gezondheid. Nou ja wat problemen... na een kwartetje aan CVA's (beroertes) kwam ik zwaar in de vernieling en na wat gradaties van algehele slapheid, verlamming dus, ging ik een ander leven tegemoet.

 

Mijn vriend ben ik uit het oog verloren en samen terechtgekomen in de vergetelheid, maar ik meende op enig moment dat Joost in me aan het spoken was, als ware hij een stalker die op alle mogelijke manieren zich aan mij opdrong....

 

Maar het spook heette Spasme. Wat eens een goddelijk lichaam was, kreeg op het pad van ziek zijn en slechter worden steeds meer spastische onderdeeltjes aan m'n lijf. Kromtrekkende vingers, strakke, schier, onbeweegbare linker arm, been, voet, teen en als bonus nog wat stemband krampjes en blaasspasme. Verder ging het wel.

 

Ik voelde me een ander mens, maar met grenzeloze waardering en respect voor Joost... Die weliswaar niet veel anders weet omdat hij zo geboren is, maar wel de vreselijke beperkingen en pijn van zijn ziekte, dag en nacht met zich meedraagt.

 

Vrijwel dagelijks komt geest Joost nog bij me op bezoek. Op deze manier lijkt hij me te willen helpen met accepteren van wat ik heb, en verwerken van m'n verdriet...

 

Dat gaat nog wel een tijdje duren, maar... dankjewel Joost, dappere schat.

Ik leerde jou nooit vliegen.
Jij leerde mij wel leven met m'n ziekte.

Deze blogs staan respectievelijk op:
http://www.infarct-uitfarct.nl/het-begint-met-112/
http://www.infarct-uitfarct.nl/paralympics/

Wil je meer blogs van Jeroen lezen kijk dan bij http://www.infarct-uitfarct.nl/