Verhaal van Cora

 

Gezellig samen een bakkie doen?”

Als je niet meer kunt slikken is dit een lastige vraag. Sinds mijn man na een hersenstaminfarct niet meer kan slikken ben ik me meer en meer gaan beseffen hoe belangrijk samen eten en drinken is in het sociale leven.

De eerste keer dat ik me het echt bewust werd was toen de overburen belden toen Wim weer thuis was uit het revalidatiecentrum. “We willen jullie graag uitnodigen om een kopje koffie te komen drinken, maar Wim drinkt niet, wat nu?” Ik was blij dat ze me de vraag stelden, nu kon ik ze vertellen dat we graag ‘op de koffie’ komen, maar dat ik dan alleen koffie drink. “Ja, maar wat moeten we Wim dan aanbieden?”. Nou niets dus. Die leeft op drie porties sondevoeding per dag.

samenbakkiedoenmantelzorger.JPG

Liefde door de maag

Zijn moeder: “Ik vind het zo erg dat ik hem niets aan kan bieden”. Ja de uitdrukking dat de liefde van de man door de maag gaat, is niet uit de lucht gegrepen. “Kan hij dan niet gewoon iets proeven en dan weer uitspugen?”. Ja, dat zou kunnen. In het begin deed hij dat wel eens.

 

Ook om de aanbieder van de lekkernij een plezier te doen. Maar voor hem was het helemaal niet leuk. Vooral een confrontatie met zijn onvermogen iets door te slikken. Wim heeft er ondertussen voor gekozen dan maar helemaal niets meer te proeven. Het bespaart hem een ‘kwelling’.

 

Uitnodigingen voor een feestje. “Piet wordt zondag 50 jaar. We nodigen jullie van harte uit voor een hapje en een drankje.” Voor Wim reden om te zeggen: “Ga jij maar alleen.” Het Kerstdiner met de hele familie besloten we anders te doen. Nu komen we samen om spelletjes te doen en eten tussendoor lekkere hapjes.

 

Alleen (niet) eten

Onze kinderen zijn al de deur uit. Waar we eerder in het weekend gezellig met zijn tweetjes aan de ontbijttafel genoten van de verse jus, het eitje en de versgebakken broodjes, zit ik nu alleen aan die tafel. Zonder eitje, zonder verse jus, zonder versgebakken broodjes want dat smaakt toch anders als je alleen zit en de ander niets liever zou dan lekker mee genieten.

 

Waar we het op vakantie heerlijk vonden om op een terrasje neer te strijken voor een cappuccino, neem ik nu koffie in de camper. Stoppen voor een ijsje doe ik ondertussen wel weer, maar Wim was zo dol op ijs dat ik dat eigenlijk gewoon niet leuk vind. En dan op de camping verzinnen wat je ’s avonds gaat eten, of lekker eten op dat terrasje op het dorpsplein? Nee, ook niet leuk.

 

Elke avond kook ik mezelf nog steeds een warme maaltijd. Ik houd van koken. Elke dag vraagt Wim: “Wat eet je? “ Als ik mijn maal heb opgeschept laat ik het hem even zien en ruiken. Hij kan daar dan zeer verlekkerd bij kijken en me glimlachend smakelijk eten wensen. Hij vindt het fijn dat ik voor mezelf toch goed blijf zorgen.

Maar het blijft een soort van eenzaam. Alleen eten en alleen niet eten.

Cora Postema

Lees meer op www.corapostema.blogspot.com